İçdiyim hər qədəhdə məni bu mərhəmətsiz həyatın ortasında yapayalnız buraxdığın üçün sənə lənət edirəm. Amma qıya bilmirəm… Sənin bütün mərhəmətsizliyinə, bütün laqeydliyinə qarşı mən hələ sənə qıya bilmirəm. Sonra sərxoşluğu özümə zireh əldə edib o gözüyaşlı telefonları edirəm sənə. Sənə yalan danışıram hər bir hərfimdə… "Bitdi" deyərkən "nə olar məni buraxma" deyə dəlicə qışqırır içimdəki səssiz qışqırıqlarım. Sən eşitmirsən. Sən gəlmirsən. Sən artıq məni sevmirsən. Ağlayıram…
Aradan o qədər mevsimm geçmesine baxmayaraq hələ yaraşdıra bilmirəm ayrılığı sevdamıza. Mənə o sıx sarılmalarının, "səni sevirəm" dəmələrinin, birlikdə tökdüyümüz gözyaşlarının yanında nə qədər soyuq dayanır o quru ayrılıq. Və hələ getdiyinə inana bilmirəm, ürəyimə qəbul Ardı »