Sevgi varmı? → “Yağışa Sevgim…”
Yağış damlarkən pəncərəmə bir daha anlayıram tənhalıq hissini…
Bir daha anlayıram sənsizliyi və çox üşüyürəm o zaman… O qədər safam ki, yağışın şırıltısını eşidəndə, körpə uşaqlar kimi, sevinirəm, pəncərəyə yaxınlaşıb izləyirəm yerə düşən damlaları, islanmamaq üçün qaçıb ağacın altına sığınınan insanları…
Sanki, Bakı susur o zaman… Küçələr boş qalır, qəlbi qırılanlar ağlayır, Xəzər dalğalanır.
Kimisi sevinir, kimisi lənətləyir, istəmir təzə aldığı brend ayaqqabısı palçığa bulaşsın, kimisi istəmir saçı dağılsın…
Amma bəzilərimiz sərbəstcə ağlarıq, çünki yağışda insanlar anlamazlar, sezməzlər göz yaşlarımızı,çünki o zaman hamı qaçmağa çalışar, heç kimə baxmazlar və sən…və sən rahatca öz düşüncələrinlə, göz yaşlarınla yağışlı yolda addımlarsan, düşünərsən yaşananları və bir daha yaşanmayacaqları..
Həmin Ardı »