Haqqinda.az

Ele bu zaman goyden duwmuw kimi, Seadet qaranliqdan cixib bize yaxinlawdi.
- Ne olub, hardan bele? - deye Murad aciqla soruwdu.
- Yoxsa sizin konsertinize bawqalari qulaq asa bilmez?
- Seadet baci, gecikmisen, - deye Qaqaw gulumsedi.
- Eybi yoxdu. Ikinci defe vaxtinda gelerik
Murad mulayim sesle dedi:
- Axi gece vaxti 4-5 kilometr yolu pay-piyada...
- Yolda motosikilli bir oglana rast geldim. Saxlayib meni de terkine goturdu.
Qefleten bawina toxmaq deymiw adam kimi gozlerim qaraldi. Biz duwergede oldugumuz muddetde yoldan hec bir motosikil-zad gelib kecmemiwdi. Oxun hara atildigi aydin idi.
Murad:
- Sagolun, Nuriyye xanim, - deye bizden ayrilaraq arvadi ile getdi.

Seher kend magazasindan qayidanda Ardı »

İki qonşu ölkənin hökmdarları bir-birləriylə döyüşməzlər, amma hər fürsətdə bir-birlərini narahat edərdilər. Ad günləri, bayramlar da maraqlı hədiyyələr göndərərək qarşıdakına zəka nümayişi etdirərdilər. Hökmdarlardan biri, günün birində ölkəsinin ən yaxşı heykəltaraşını hüzuruna çağırdı. İstədiyi, qızıldan, bir-birinin eynisi üç insan heykəli düzəltməsi idi. Aralarında bir fərq olacaq amma bu fərqi yalnız ikisi biləcəkdi. Heykəllər hazırlandı və doğum günündə qonşu ölkə hökmdarına göndərildi. Heykəllərin yanına bir də məktub qoyulmuşdu. Belə yazmışdı heykəlləri düzətdirən hökmdar:«Ad gününü bu üç qızıl heykəllə təbrik edirəm. Bu üç heykəl bir-birinin eynisi kimi görünə bilər. Amma içlərindən biri digər ikisindən çox daha qiymətlidir. O heykəli tapınca mənə xəbər ver.» Ardı »

Öz həyatlarını karyeraya hesr etmiş və adətən günləri evdən kənarda keçən ər-arvad , kiçik qızlarına ad günü üçün bir hədiyyə almaq qərarına gəlirlər və oyuncaq dükanına gedirlər. Qadın satıcı qıza deyir: "Qızım bütün günü evdə bacısıyla qalır. Elə bir oyuncaq istəyirəm ki, ona mənim yoxluğumu hiss etdirməsin".

Satıcı qız başını yellədi : "Sizi çox yaxşı anlayıram xanım" dedi. " Dükanımız bu bölgənin ən müxtəlif növə sahib, oyuncaq dükanıdı. Sizə istədiyiniz hər cür oyuncağı verə bilərəm. Oyuncaq ayılar, oyuncaq əsgərlər, xilasedicilər, hər cüründən oyuncaq körpələr... Ancaq oyuncaq anamız yoxdur! Heç bir zaman da olmadı, təəssüf edirəm..."



UŞAQLARINIZIN PSİXOLOGİYASINI KARYERANIZA QURBAN VERMƏYİN...! Ardı »

Bu hekayə Yaponiyada həqiqətən olmuş bir hadisədir...

Yapon memarlarından biri evini başdan aşağı yeniləyirdi. Təmir əsnasında sökdüyü qapılardan birinin divarla əlaqəli hissəsində, iç qismində, iki taxta arsında sıxışıb qalmış bir kərtənkələ tapdı. Bir az daha diqqətlə baxınca kərtənkələnin canlı olduğunu gördü.
Onu oradan qurtarmağa çalışarkən bu dəfə kərtənkələnin bir ayağından divara mismarlanılmış olduğunu gördü.
On il əvvəl tikilən evə qapısı ilişərkən çöldən çaxılan bir mismar, o an qapıyla divar arasında olan kərtənkələnin ayağına təsadüf etmiş olmalı deyə düşündü Yapon memar.
Yaxşı necə olmuşdu ki, bu kərtənkələ, bir santimetr boyu belə tərpənə bilmədiyi bu qaranlıq divar boşluğunda on ildir canlı qalmağı bacarmışdı?
Memar, təmir işlərini bir kənara Ardı »

Ölümündən sonra bir neçə insanın ruhu Cənnətə düşür. Burada onların bütün arzuları dərhal yerinə yetirdi. İstədikləri, dilədikləri həmin an həyata keçirdi. Bax həyat budur! Yer üzündə nail ola bilmək üçün illərini, hətta bütün ömürlərini sərf etdikləri bütün əlçatmaz olan hər şeyi bir andaca əldə edə bilirdilər. Sadəcə istəmək lazım idi. Onlar hədsiz xoşbəxt idilər. Bu beləcə davam edirdi. Onlar nəinki təsəvvür oluna bilən, hətta təsəvvür oluna bilməyən, ən qarışıq arzular da diləyirdilər. Və nəhayət elə bir gün gəldi ki, onlar artı diləyə biləcəkləri yeni istəklər düşünə bilmədilər. Daxillərində bir boşluq, sıxıntı yaranmağa başlandı. Onlar üzlərini Allaha tutub dedilə:

— Allahım, bizə Ardı »

Ana, bilsən nə xoşbəxtəm, hər gün bir damcı boy atıram. Böyüməyimdən xəbərin olsa da, burada hansı hisslər keçirdiyimdən xəbərsizsən. Fikirləşirsən ki, bir tikə canımla nə düşünə bilərəm. Düzdür, heç nə görməsəm də hər şeyi duyuram - məni əzizlədiyini, əllərinin istisini, hətta hirsləndiyini də... Göz açıb böyüyəndə nəyə hirsləndiyini mütləq səndən soruşacam. Nədisə son günlər yaman ağlayırsan. Ağlama ana, onda mən də burada kövrəlirəm! uşaq bətndəHə, hə, ağlayıram! O gün mənə güclü zərbə dəydi. Elə bildim əzilib buradaca öləcəm. Məni qoru ana, sənə gələcəkdə yaxşı bala olacam, incitməyəcəm, göz yaşı axıtmağa qoymayacam. Bax, elə bətnindəcə söz verirəm!.. Görəsən, atam da məni sənin Ardı »

Atam axşamları evə yorğun dönərdi. Mən bütün gün evdə sıxılar, onun gəlişini iplə çəkərdim. Daha o qapıdan girər girməz boyuna atılar onunla oynamaq istəyərdim. Atam sarılar, öpər sonra da, "indi otağına get!" deyərdi.Yemək hazırlanınca anam çağırar bu dəfə masada bir araya gəlirdik atamla.Onlar anamla danışarkən mən araya girər, səsimi eşitdirə bilməyincə də qışqırardım. Atam əsəbiləşər, "Bütün gün insanlara baş partlatmaqdan böhrana düşdüm, birdə sən başmı ütüləmə!" deyərdi. Anam da "Bütün gün onsuz da səninlə məşğul oldum,bir söz dəmi danışdırmayacaqsan atanla?" deyə danlayar, məni otağıma göndərərdi. Çarəsiz bir şəkildə boyumu bükər otağıma yəni həbsxanama doğru gedərdim...
Atam arxamdan, "Bizim bir otağımız belə yox Ardı »

Bir adam, bir yeməkxanaya girdi, bu sırada yemekxanaya bir başqa yolçu daha girdi və ikisi birdən aşbazdan yeməyə bir şey istədilər. Lakin aşbazdan yemək olaraq yalnız bir balıq olduğunu söylədi və bunu paylaşmalarını təklif etdi. Bunun üzərinə yaşlı adam, aşbaza, "Mən balığın yalnız başını yeyəcəyəm" dedi. aşbaz bunun səbəbini soruşdu, yaşlı adam da, "Balıq başı zəkanı artırar, balıq başı yeyən insan ağıllı olar" dedi. Bunun üzərinə o biri yolçu dərhal atıldı və yaşlı adama:
"Balıq başını niyə sən yeməlisən, mən yemək istəyirəm" dedi. Yaşlı adam da etiraz etmədi və balığın böyük gövdəsini yedi və bir gözəl qarınını doyurdu. O biri Ardı »